των εφήβων είχαν τις επιπτώσεις τους τόσο στη σεξουαλικότητα των ζευγαριών όσο και στην αντίληψή τους, για το πότε πρέπει να αποκτήσουν παιδί μετά το γάμο. Είναι φανερό ότι στη σημερινή ελληνική κοινωνία υπάρχει μια τάση αποφυγής της τεκνοποίησης.
Δεν χωράει καμία αμφιβολία ότι η σεξουαλικότητα και η μητρότητα είναι οι δύο σημαντικοί παράγοντες της ζωής στη γυναίκα. Και όσο ο ρόλος της σεξουαλικότητας αμφισβητήθηκε, καταπιέστηκε, υποβιβάζοντας τη γυναίκα σε διάφορες κοινωνίες και λαούς, τόσο η μητρότητα υπήρξε ο βασικός πυρήνας της ανάπτυξης της κοινωνίας. Λατρεύτηκε και υμνήθηκε η σχέση μάνας-παιδιού και μέχρι σήμερα και στους πιο απολίτιστους και υποβαθμισμένους λαούς η μητέρα φαίνεται να έχει τον κυρίαρχο ρόλο, 'φέρνει τη ζωή'.
Όσο για τη δική μας κοινωνία, είναι σε όλους γνωστό, μέσα από την παράδοση, ότι η Ελληνίδα μάνα υπήρξε το σύμβολο και η δύναμη που έγραψε ιστορία, ήταν η ηρωίδα μητέρα που έστελνε το παιδί της για τη νίκη ή το θάνατο. Υμνήθηκε και αγαπήθηκε στη λογοτεχνία, ενώ ευλογήθηκε από την ίδια τη θρησκεία (Παναγία - Μητέρα).
Σημαντικό είναι το γεγονός ότι και στη σύγχρονη ελληνική ζωή παραμένει το βασικό πρόσωπο μέσα στην οικογένεια και κοινωνία, παρά τις μεγάλες αλλαγές και διαφοροποιήσεις που έγιναν.
Μια κοινωνία που παραδοσιακά ταυτισμένη στο πρόσωπο της μάνας-γυναίκας λειτούργησε, αλλά και μέχρι σήμερα εξακολουθεί να λειτουργεί, μητριαρχικά. Νομίζω ακόμη ότι το ελληνικό μοντέλο ζωής στηρίχτηκε σε δύο άξονες: φαλλοκρατισμός - μητριαρχισμός. Αυτό αναλυτικότερα σημαίνει ότι ο άνδρας ήταν αφέντης - εξουσιαστής. Ο αρχηγός της οικογένειας που συντηρούσε τη γυναίκα και την έβγαζε προς τα έξω με το όνομά του, ενώ η γυναίκα ήταν η κεφαλή μέσα στο σπίτι, που γαλουχούσε και μεγάλωνε τα παιδιά με το δικό της φίλτρο και τρόπο, τον οποίο πολλές φορές αγνοούσε ο πατέρας.
Είναι μεγάλη αλήθεια ότι η Ελληνίδα μητέρα είναι μοναδική και τέλεια, είναι μια μάνα που θυσιάζεται για τα παιδιά της και στερείται κάθε τι προκειμένου να το δώσει σ' εκείνα. Ομως ακόμη και σήμερα τα υπερπροστατεύει, δεν βλέπει ότι τα παιδιά σιγά σιγά μεγαλώνουν και ότι οφείλουν να αναπτύξουν τις δικές τους πρωτοβουλίες.
Μάνα
Η Ελληνίδα όταν γεννήσει γίνεται μόνο ...μάνα και τις περισσότερες φορές ξεχνάει την εικόνα της ως γυναίκας. Και, πράγματι, η εγκυμοσύνη και η γέννα είναι ο πλέον καθοριστικός σταθμός στη ζωή της.
Το νεαρό κορίτσι αρχίζει να ταυτοποιείται σεξουαλικά πολύ νωρίς (7-10 χρόνων), ενώ έρχονται και τα πρώτα μηνύματα ότι θα γίνει μητέρα. Μέσα στο μυαλό της στριφογυρίζουν αυτές οι έννοιες που θα την καθορίζουν ως τη γυναίκα που θα παντρευτεί τον 'καλό άντρα' και θα κάνει παιδιά.
Αυτό το μοντέλο είναι το πρότυπο που της περνιέται μέσα στο μεγάλωμά της στην εφηβεία, ενώ η σεξουαλική αφύπνιση έχει έρθει και παράλληλα έχει συνειδητοποιήσει τη μεγάλη διαφορά από το άλλο φύλο, ότι δηλαδή μπορεί να μείνει έγκυος και να φέρει στον κόσμο ένα μωρό.
Ο ερχομός της περιόδου της λέει ξεκάθαρα ότι πλέον είναι έτοιμη να γίνει μητέρα. Πολλές φορές όμως η άγνοια, η έλλειψη ενημέρωσης, αλλά και αυτά που τόσο λάθος της λένε, την κάνουν να φοβάται και το 'πρόσεχε μήπως σ' αφήσει κανείς έγκυο' καρφώνεται μέσα στο μυαλό της, με αποτέλεσμα όταν αρχίσει η σεξουαλική της ζωή, να μην αφήνεται να λειτουργήσει σεξουαλικά.
Από την άλλη, έχουμε αρκετά ανησυχητικά νούμερα που δείχνουν ότι η γυναίκα στα πρώτα χρόνια της εφηβείας της (13-16 χρόνων) οδηγείται σε εκτρώσεις κάτω από την άγνοια ή, ακόμα, γεννάει παιδί χωρίς πατέρα, καταστάσεις που της σημαδεύουν τη ζωή.
Και επειδή πλέον είναι γεγονός ότι η σύγχρονη Ελληνίδα δεν κάνει έρωτα πια την πρώτη νύχτα του γάμου της, είναι αναγκαίο να υπάρξει μέσα στην προεφηβεία και εφηβεία της (7-17 χρόνων) πολύ καλή ενημέρωση και πληροφόρηση για τους δύο σημαντικούς ρόλους που η φύση τής δίνει: τη σεξουαλικότητα και τη μητρότητα.
Είναι πράγματι απαράδεκτο, ιδιαίτερα για τη γυναικεία σεξουαλικότητα, να μην υπάρχει συστηματική διαπαιδαγώγηση στα ελληνικά σχολεία, όταν πια όλα 'γύρω από το σεξ' είναι τόσο ελεύθερα και παρορμητικά βαλμένα στην ελληνική κοινωνία.
Όταν η νεαρή γυναίκα φτάσει στο γάμο, τότε μέσα της έχει αρχίσει να βλέπει τον ερχομό ενός παιδιού και το ρόλο της, να γίνει δηλαδή μητέρα. Βέβαια, έχουν αλλάξει οι ηλικίες του γάμου και της τεκνοποίησης σε σχέση με είκοσι χρόνια πριν, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι και σήμερα η Ελληνίδα θέλει να παντρεύεται μεταξύ 25-30 χρόνων στα μεγάλα αστικά κέντρα και επιθυμεί την τεκνοποίηση, παρ' ότι υπήρξε η αντίληψη ότι αλλάζει η εικόνα της όταν μείνει έγκυος.
Υστερία
Υπήρξε μια περίοδος υστερίας κατά του θηλασμού (περίπου πριν από δέκα χρόνια), όπου η γυναίκα απέφευγε το θηλασμό γιατί κατέστρεφε τις θηλές των μαστών της. Ευτυχώς σήμερα αυτή η θεωρία έπεσε στο κενό, αλλά τότε ίσως πολλές μητέρες στερήθηκαν -και στέρησαν από το παιδί τους- αυτό το μεγαλείο της πρώτης ερωτικής και συναισθηματικής σχέσης μητέρας-παιδιού.
Και ενώ η γυναίκα θεωρεί το γάμο και τη γέννα ως τη φυσική συνέχεια της ζωής της, χωρίς να αισθάνεται ότι απειλείται η προσωπική της ελευθερία, πολλές φορές βλέπει αντιμέτωπο το σύντροφό της, που είναι πιο διστακτικός και αναποφάσιστος για κάτι τέτοιο.
Βέβαια, αξίζει να αναφέρουμε ότι ο άνδρας στην ελληνική κοινωνία έχει μεγαλώσει με το ‘πρόσεχε’ της μαμάς του, που πάντα φρόντιζε να τον προφυλάσσει από την πονηρή και δασκαλεμένη, πολλές φορές από τη μητέρα της κοπέλα, που έμενε έγκυος και μετά έκανε έκτρωση, ζητώντας το γάμο και την κοινωνική της εξασφάλιση. Και έτσι ο νεαρός που έφτιαχνε μια σχέση ζούσε με τον εφιάλτη της ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης της φίλης του, όταν τα μέτρα προφύλαξης ήταν ανεπαρκέστατα και εμπειρικά (το τράβηγμα, κακής ποιότητας προφυλακτικό κ.λπ.).
Δεν ήταν λίγες οι φορές που προγαμιαίες σχέσεις διαλύθηκαν κάτω από τέτοιες συνθήκες ή νεαρά άπειρα ζευγάρια οδηγήθηκαν νύχτα στα μαιευτήρια για αποξέσεις, κρυφά από τους γονείς φυσικά.
Όλα αυτά δημιούργησαν μια συγκεκριμένη νοοτροπία, ο νεανικός έρωτας παγιδευόταν με εγκυμοσύνη και απειλούσε οικογένειες και 'καθαρά κούτελα' των πατεράδων που τους πήγαιναν με το ‘έτσι θέλω’ στο γάμο.
Σήμερα, έχουμε διαφοροποιήσεις σ' αυτό το θέμα και δεν είναι πια δεδομένος ο γάμος ύστερα από εγκυμοσύνη. Φαίνεται όμως ότι στη σημερινή εποχή υπάρχει τάση αποφυγής της τεκνοποίησης, παρά την ολοκλήρωση του νοήματος του γάμου για το νεαρό ζευγάρι με την απόκτηση παιδιών. Κι ενώ ο γάμος είναι η ολοκλήρωση της ανθρώπινης αυτονομίας κι ενώ βλέπουμε πολλά ζευγάρια να συμβιώνουν σε ένα σπίτι, υπάρχει η δυσκολία στο να ‘κάνουμε παιδί’.
