Δεν είναι άδικο να συμπεριφέρεσαι σε έναν ασθενή με τόσο άσχημο τρόπο; Γιατί, καλά να είναι αμοιβαία τα αισθήματα. Οκ, όταν το αντικείμενο του πόθου σου σερβίρει μια ωραιότατη χυλόπιτα. Την παραλαμβάνεις και τελειώνει εκεί! Τι γίνεται όμως όταν εσύ ανταποκρίνεσαι για λίγο, μου δίνεις ελπίδες και μετά κάνεις πίσω; Αρχίζεις τα "δεν ξέρω", "δεν είμαι σίγουρη" και άλλα τέτοια;
Όταν εγώ είμαι ερωτευμένος κι εσύ... κολακευμένη!
Όλοι νιώθουμε πολύ όμορφα στη θέα ενός άλλου ανθρώπου που λάμπει μόνο και μόνο επειδή μας βλέπει, που επιδιώκει να βρίσκεται κοντά μας και τρέμει να βρει τα πιο ωραία λόγια να μας μιλήσει. Από εκεί... μέχρι το να γίνω το παιχνιδάκι σου η απόσταση είναι μόλις ένα βήμα. Ένα νεύμα. Ένα φιλί. Ξεκινά λοιπόν κάτι που είναι τόσο δυνατό... μόνο για μένα!
Όταν όμως χορτάσεις τη φιλαρέσκειά σου, τότε θα γίνεις ξαφνικά... λογική. Για μια οποιαδήποτε αφορμή, αυτή η σχέση δεν θα πρέπει να συνεχιστεί. Και η ειρωνεία είναι πως συνήθως το πιο ατράνταχτο επιχείρημα για αυτό είναι πως το κάνεις για το καλό μου, για να μην με πληγώσεις! Επειδή είμαι πολύ στοργικός και ρομαντικός απέναντι σου και δεν μου αξίζει. Εκείνο που δεν αντιλαμβάνεσαι είναι πως όσο εσύ μου λες το γνωστό σε όλους παραμύθι, εγώ πιάνομαι από τις κουβέντες σου που δείχνουν ενδιαφέρον. Γεμίζω ελπίδα, πως αφού νοιάζεσαι τόσο πολύ, πάντα υπάρχει ελπίδα.
Ζωή στο pause...
Όσο λοιπόν εσύ ανατρέχεις σε όλες τις κλισέ εκφράσεις από ταινίες του σινεμά "Τα πράγματα είναι περίπλοκα", "Σε αγαπώ, γι' αυτό θέλω να είμαι μακριά σου!" κ.α. εγώ κάθομαι και "βράζω στο ζουμί μου". Περιμένω πάνω από το τηλέφωνο να δω αν θα χτυπήσει. Μάταιος κόπος. Δεν πρόκειται να χτυπήσει ποτέ. Δεν περιμένω να μου προτείνεις εκδρομές, έξοδο για ποτό ή σινεμά. Απλά, να πάρεις να δεις αν ζω ή αν πεθαίνω. Όσο όμως έχω "παγώσει" τη ζωή μου περιμένοντας εσένα να ξαναμπείς στο κάδρο, εσύ συνεχίζεις τη ζωή σου κανονικά. Σαν να μη συνέβη τίποτα ποτέ.
Αν μπορούσα να δέσω τα χέρια μου να μην σε πάρω τηλέφωνο, θα το είχα κάνει. Αλλά όπως είπαμε, δεν ορίζω τις ενέργειές μου... Και σε παίρνω! Ούτε όμως τώρα μπορείς να έχεις μια απάντηση που θα με βοηθήσει. Καταλήγουμε στην ίδια συζήτηση και μπορεί και σε ένα ακόμη βράδυ μαζί. Αν φυσικά μπορείς να με χωρέσεις στο πρόγραμμά σου. Και πάμε πάλι από την αρχή... εγώ γεμίζω ελπίδες, εσύ θρέφεις την ματαιοδοξία σου και κάνουμε άλλη μια στροφή στο φαύλο κύκλο.
Η ταινία βαρετή και το τέλος προδιαγεγραμένο
Σου έχει τύχει ποτέ να βλέπεις μια ταινία και να σου έχουν "σφυρίξει" από πριν το τέλος; Είναι ακριβώς αυτό που κάνεις και στη δική μας περίπτωση. Αυτό που δεν μπορώ να αντιληφθώ είναι για ποιο λόγο δεν μπορείς να μου το πεις. Μέσα στην αλήθεια σου, ανακατεύεις ψέμματα, ενοχές, στερεότυπες εκφράσεις και εκείνο που μου σερβίρεις είναι τόσο δυσνόητο που δεν με αφήνει να προχωρήσω. Είναι τόσο απλό όμως..."Δεν σε θέλω, δεν είμαι ερωτευμένη!" Δυο κουβέντες που αν τις πεις θα ξεκαθαρίσεις μέσα μου τα πράγματα. Κάποιες φορές το "φάρμακο" είναι πικρό, αλλά έχει αποτέλεσμα και σαφώς είναι προτιμότερο από ένα "γλυκό" ψέμα.
